Οικογένεια ενωμένη σαν μια γροθιά
Με λένε Νεκτάριο και εδώ και μερικούς μήνες ήρθαμε στα Γιάννενα με την οικογένειά μου. Πριν μετακομίσουμε εδώ μέναμε στην Αττική.Εκεί ξεκίνησα τη σχολική μου ζωή. Έκανα πολλούς φίλους από το σχολείο και από το κολυμβητήριο. Αφού πέρασαν περίπου 5 χρόνια, ήρθε η ώρα να φύγουμε επειδή ο πατέρας μου θα έπερνε μετάθεση. Τότε καθίσαμε στο τραπέζι να συζητήσουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια όπως κάνουμε πάντα στις δύσκολες στιγμές. Υπήρχαν δύο λύσεις. Ή να γυρίσουμε πίσω στο πατρικό μας σπίτι στην Αθήνα ή να πάμε στα Γιάννενα, μια πόλη που την είχαμε επισκεφτεί πολλές φορές. Η απόφαση έπρεπε να είναι οικογενειακή επειδή αφορούσε το μέλλον όλλων μας.
Ύστερα από πολλές σκέψεις και συζητήσεις με τους γονείς μου αλλά και μόνο τα αδέλφια μεταξύ μας, αποφασίσαμε να κάνουμε αποκέντρωση από την Αθήνα και να μείνουμε στα Γιάννενα για πάντα.
Στο τέλος της περσινής χρονιάς κάναμε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι και βοηθήσαμε όλοι μαζί για τη μετακόμιση. Εγώ γέμιζα κούτες μς πράγματα ενώ η αδερφή μου πρόσεχε τον μικρό μου αδερφό.
Όταν ήρθαμε στα Γιάννενα αντιμετωπίσαμε προβλήματα. Μας ήταν δύσκολο να εγκλιματιστούμε στο καινούριο περιβάλλον. Ήταν μερικές φορές που αισθανόμουν πολύ μόνος και με εκνεύριζε το γεγονός ότι δεν είχα φίλους και ήμουν μέσα στο σπίτι.
Η αδερφή μου και οι γονείς μου αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα. Όμως κάναμε αυτό που πάντα συνηθίζουμε. Συζητήσαμε και προσπαθήσαμε να βρούμε λύσεις.
Έχουν περάσει περίπου εννιά μήνες και εμείς έχουμε εγκλιματιστεί στη νέα επαρχιακή πόλη. Έχουμε κάνει φίλους και περνάμε όλοι καλά.
θυμάμαι τη μαμά μου που πάντα μας έλεγε ότι σε όποιο μέρος και να πάμε πρέπει να είμαστε πάντα ενωμένοι σαν μια γροθιά γιατί πράγματι το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι καλά όλοι μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Νεκτάριος
Αρκετές φορές έχω ζητήσει τη βοήθεια των γονιών μου και του αδερφού μου για διάφορα προβλήματά μου.
Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με τους φίλους μου. Συχνά μπορεί να τσακωθώ με αυτούς αλλά πάντα η οικογένειά μου βρίσκεται δίπλα μου και μου συμπαραστέκεται.
Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που είχα μαλώσει με τις κολλητές μου και γύρισα σπίτι κλαίγοντας, πως μου συμπεριφέρθηκαν οι γονείς μου. Με τον πιο γλυκό τρόπο, μου εξήγησαν πως δεν πρέπει να στεναχωριέμαι τόσο πολύ και να προσπαθήσω να να ξαναφτιάξω τα πράγματα. Μα ακόμα και ο αδερφός μου με το χιούμορ του και τα αστεία του με έκανε να το σκεφτώ καλύτερα.
Για να συνοψίσω πιστεύω ότι η οικογένεια είναι ότι πολυτιμότερο μπορεί να έχει κάποιος. Τέλος πιστεύω ότι το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Μικρά καθημερινά προβλήματα
Πολλές φορές μερικά μικρά καθημερινά προβλήματα φαίνονται ασήμαντα σε κάποιους. Στη δική μου οικογένεια όμως κανείς δεν τα παραβλέπει.Αρκετές φορές έχω ζητήσει τη βοήθεια των γονιών μου και του αδερφού μου για διάφορα προβλήματά μου.
Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με τους φίλους μου. Συχνά μπορεί να τσακωθώ με αυτούς αλλά πάντα η οικογένειά μου βρίσκεται δίπλα μου και μου συμπαραστέκεται.
Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που είχα μαλώσει με τις κολλητές μου και γύρισα σπίτι κλαίγοντας, πως μου συμπεριφέρθηκαν οι γονείς μου. Με τον πιο γλυκό τρόπο, μου εξήγησαν πως δεν πρέπει να στεναχωριέμαι τόσο πολύ και να προσπαθήσω να να ξαναφτιάξω τα πράγματα. Μα ακόμα και ο αδερφός μου με το χιούμορ του και τα αστεία του με έκανε να το σκεφτώ καλύτερα.
Για να συνοψίσω πιστεύω ότι η οικογένεια είναι ότι πολυτιμότερο μπορεί να έχει κάποιος. Τέλος πιστεύω ότι το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Χάιντι
Οικογένεια ενωμένη, ποτέ νικημένη
Όταν ήμουν εφτά χρονών περίπου είχε έρθει μια οικογένεια με ένα παιδί και είχε μείνει έναν όροφο πιο πάνω από εμάς. Εγώ από την αρχή ήθελα να γνωρίσω αυτό το παιδί. Ήταν αγόρι, τον έλεγαν Ανδρέα και ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος από μένα.
Τα μεσημέρια όμως ακούγονταν από αυτούς φωνές. Κάθε μεσημέρι κι ένας καβγάς. Εγώ μόλις τους άκουγα τρόμαζα πολύ. Περνούσαν οι μέρες και δεν έβλεπα πια τον Ανδρέα. Τι να είχε συμβεί; Την απορία μου την έλυσαν οι γονείς μου τρία χρόνια μετά, όταν είχα πια οριμάσει.
Κάθε μέρα οι γονείς του Ανδρέα καβγάδιζαν. Έκαναν σαν το σκύλο με τη γάτα. Μια φορά όμως ξεπέρασαν τα όρια. Και ο καημένος ο Ανδρέας δεν άντεχε τις φωνές τους και τι να κάνει; Σκέφτηκε να πάει μια βόλτα μέχρι να ξεθυμάνουν. Δυστυχώς όμως πέρασε πολλή ώρα και ο Ανδρέας δεν γύρισε. Οι γονείς του ανησύχησαν πολύ. Μετά από ένα χρονικό διάστημα κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Ο αγαπημένος τους Ανδρέας είχε χαθεί. Τοτε οι γονείς του ξεχνώντας τις διαφορές τους και τους καθημερινούς τους καβγάδες έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να βρεθεί. Ειδοποίησαν την αστυνομία και το "Χαμόγελο Του Παιδιού." Οι προσπάθειές τους αυτές είχαν αποτέλεσμα. Μετά από ένα μήνα αγωνίας ο πολυαγαπημένος τους γιος γύρισε πίσω σε αυτούς, σώος και αβλαβής. Από τότε οι γονείς του δεν ξανακαβγάδισαν ποτέ. Κατάλαβαν ποιο είναι το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια: να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Τα μεσημέρια όμως ακούγονταν από αυτούς φωνές. Κάθε μεσημέρι κι ένας καβγάς. Εγώ μόλις τους άκουγα τρόμαζα πολύ. Περνούσαν οι μέρες και δεν έβλεπα πια τον Ανδρέα. Τι να είχε συμβεί; Την απορία μου την έλυσαν οι γονείς μου τρία χρόνια μετά, όταν είχα πια οριμάσει.
Κάθε μέρα οι γονείς του Ανδρέα καβγάδιζαν. Έκαναν σαν το σκύλο με τη γάτα. Μια φορά όμως ξεπέρασαν τα όρια. Και ο καημένος ο Ανδρέας δεν άντεχε τις φωνές τους και τι να κάνει; Σκέφτηκε να πάει μια βόλτα μέχρι να ξεθυμάνουν. Δυστυχώς όμως πέρασε πολλή ώρα και ο Ανδρέας δεν γύρισε. Οι γονείς του ανησύχησαν πολύ. Μετά από ένα χρονικό διάστημα κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Ο αγαπημένος τους Ανδρέας είχε χαθεί. Τοτε οι γονείς του ξεχνώντας τις διαφορές τους και τους καθημερινούς τους καβγάδες έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να βρεθεί. Ειδοποίησαν την αστυνομία και το "Χαμόγελο Του Παιδιού." Οι προσπάθειές τους αυτές είχαν αποτέλεσμα. Μετά από ένα μήνα αγωνίας ο πολυαγαπημένος τους γιος γύρισε πίσω σε αυτούς, σώος και αβλαβής. Από τότε οι γονείς του δεν ξανακαβγάδισαν ποτέ. Κατάλαβαν ποιο είναι το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια: να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Άννα
